İnadına yaşamak…
Gitmiştir… Yeryüzü artık size dar gelir. Yokluğunun verdiği azap gitgide büyür ve dayanılmazdır. Kalbiniz savaştan yeni çıkmış gibidir. Yorgun, bitkin, zayıf ve kan içinde… Çünkü, O gitmiştir… Gitmesiyle birlikte yaşamınız durmuş, kalbiniz donmuş, hayatınız tam bir sessizliğe gömülmüştür…
Uzaktan, uzakları izlerken…
Ararsınız… Gündelik hayat içinde sebepsiz gülüşlerinizin failini ararsınız hep. Kah kırılıp, dökülürsünüz; kah yok olup, dirilirsiniz. Herkes gibi mutlu bir son değil, ‘son’suzluk istersiniz. Anlaşmadan ölmeyeceğiniz ‘O’nu arar durursunuz.
Bazı insanları hayata baktıkları pencereden atmalı!
Ansızın… Hani derler ya… Ansızın… Hiç hesapta yokken… Birden… Biri girer hayatına. O’nun kokusuyla uyuyup, O’nun sesiyle uyanmak istersin. Bunun olması içinde her şeyini verirsin. Gerçi başlangıçta biraz korkarsın. O yüzden önce umursamaz ve yanında istemezsin. Çünkü her gelen biraz daha çok acıtıp gitmiştir canınızı.
Yaşamak öyle zor gelir ki bazen…
Tüm insanlar gibi sizinde en iyi tanıdığınız şeydir yalnızlık. Derken biri çıkar karşınıza. Tüm dengeniz bozulur. Işığa kavuşmak isteyen kelebekler gibi onu güneşiniz sanır çevresinde pervane olursunuz. Kaderinizin değiştiğini, artık yalnız olmayacağınızı, mutluluğa hazır olduğunuzu düşünürsünüz. Hatta düşünmekle de kalmaz, inanırsınız. Ve… Bırakırsınız kendinizi aşk girdabına… Renklerin pastel değil daha fosforlu olduğunu, güneşin sadece bedeninizi…
Yeni bir söz söylemek…
Yeni bir söz söylemek ne zaman zordur hiç düşündünüz mü? Cevabı çok kolay aslında. Hadi biraz zorlayın kendinizi…