Kaybettiğim her şeye…
Konuşmanın hiçbir şeye değmediği anların olduğunu fark ettiğimde lisedeydim. İşte o günden sonra yazmaya başladım. Çünkü Cesare Pavese’nin dediği gibi; “Ben, hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen rahat bir insan olamadım. O yürek yok bende…” Unutmadan… Aptallar yalnızlığa pek katlanamaz ama akıllılar bir nimet olarak görür. “Asla yalnızken yalnız değilim.” der Schiller. Ben mi?..…
Beklenti…
Gelecekten ne çok beklentin var. Peki geleceğin senden hiç beklentisi var mı acaba? Unutmadan… Niye geleceği öğrenmek için fal baktırıyorsun ki? Salak mısın? Mezarlığa bak. Ben mi?.. Masasına oturana kendini kaybettiren, “Zaman” isimli kumarbazın karşısında, kendimi kaybetmemeye çalışıyorum.
‘İç’ini kaybedenler…
İşten eve, evden işe… Yazın tatile… İşten işsizliğe, işsizlikten işe… Diğer yandan, her hıyarım var diyene tuzunu alıp koşuyorsun. Sorayım sana… Sen yaşıyor musun? Unutmadan… Bugün var, yarın yok geçici ilişkiler ve insanlar yüzünden gerçek insanları kaybediyorsun. Ben mi? Düşünüyorum… İşini kaybedenler için İş ve İşçi Bulma Kurumu var. ‘İç’ini kaybedenler ne yapacak?