Keşke…
Keşke… Her anımızda, karşımıza çıkan her görüntü, bu fotoğraftaki gibi olsa… Dudaklarımıza tebessüm kondursa. 🙂
Ahhh!.. Be çocuk…
İnsanların genelinin gerçek hayatta göremeyeceği kadar yıkım, hayal bile edemeyeceği vahşeti canlı gördüm. Hep soğukkanlılığımı korudum. Hep ketum oldum. Fakat… Seni canlı görmedim ama bu fotoğrafın… Bitirdin beni Gazzeli çocuk… Bildiğim herşey boğazıma düğümlendi… Tüm acılarına ve kaybettiğin organlarına rağmen gülümsüyor olman… Beni utandırdın çocuk… Tüm uzuvlarım tam olduğu için kendimden utandım… Sağlıklı olduğum için…
Kusursuz…
Ben mi kusursuzum? Ben mi güçlüyüm? İhtiyacım olduğunda uzanacak bir el aramaz mıyım? Hiç mi sarılacak yaram yok? Düşünce ağlamaz mıyım sanıyorsunuz? Oysa ben de herkes kadar güçsüzüm. Canım yandığında ben de ağlarım. Eksiklerim, yaralarım, kusurlarım var. İşte bu yüzden ben sıradanım… İnsanım!